Ողջու՜յն «Սեբաստացիներ» երգչախմբի երկրպագուներին: Մենք առանց արտակարգ պատահարների գնում ենք առաջ՝ համաձայն ծրագրի: Առաջին կանգառը արեցինք Հայրավանքում: Ի՜նչ վանք, ադամանդի հատիկ՝ թաքնված մայրուղու ոլորանների ու անճաշակ շինությունների արանքում: Մինչ մենք ավտոբուսի միջից դժգոհ նայում էինք Սևանի ճահճացող ափերին ու փորձում վայելել նրա խաղաղ մոխրագույն պատկերը, հանկարծ երևաց վանքը, ու բոլորս լռեցինք… Հետո սթափվեցինք այն ժամանակ, երբ մաեստրոն նայում էր մեզ ու ժպտալով ասում. «Գիտեմ, ճանապարհ ենք եկել, հոգնած եք, հավաքեք ձեր բոլոր ուժերը, որ լավ երգենք»:
Դե, մաեստրոյի ժպիտից ոգեշնչված «երգեցինք»: Դեռ ժամանակ կունենանք ելույթը քննարկելու, բայց «Ես իմ անուշ Հայաստանի»-ն դեռ զնգում է վանքի պատերից ներս…
Հարություն Թոփիկյանի սեբաստացիներ ուսուցչական երգչախումբ 